ورق گالوانیزه رنگی در تبریز معمولی مورد استفاده در سیستم های لوله کشی عبارتند از فولاد یا آهن گالوانیزه و مس. آلیاژهای فلزی مانند برنج نیز می توانند مورد استفاده قرار گیرند و بسیار فراتر از مشخصات عملکرد مواد اصلی مربوطه هستند.
برای همه آنها، خوردگی یک نگرانی است و سازمان بهداشت جهانی (WHO) دستورالعمل ها و استانداردهایی را برای حداکثر سطوح قابل قبول فلزات در منابع DW برای جلوگیری از خطرات سلامتی، طعم نامطلوب و آسیب های ساختاری (نشت سوراخ سوزن) دارد.
مواد باید بر اساس کاربرد و با در نظر گرفتن خوردگی و عوامل دیگر انتخاب شوند. به عنوان مثال، یک محصول مناسب برای سیستم آب سرد ممکن است برای سیستم آب گرم ایده آل نباشد.
در مورد فولاد یا آهن گالوانیزه، محبوبیت آن به دلیل نگرانی از خوردگی زیاد و در نتیجه طعم نامطلوب در حال کاهش است. علاوه بر این، حمل آن سنگین است، انعطاف ناپذیر است، و با رزوه و پیچ به هم متصل می شود، که باعث می شود وقت گیر باشد (WHO، 2006).
از سوی دیگر، مس بسیار انعطاف پذیر است، از نظر قطر کلی کوچکتر است و نسبت به لوله های فولادی گالوانیزه معادل کمتر در معرض خوردگی است. با این حال، برای هر دو ماده باید از تماس با فلزات غیرمشابه اجتناب شود زیرا معمولاً در آنجا خوردگی الکترولیتی افزایش می یابد.
پتانسیل تشکیل بیوفیلم به عوامل متعددی بستگی دارد که منجر به نتایج متفاوتی برای مواد آزمایش شده یکسان شده است. به عنوان مثال، خوردگی فلز برای افزایش سطح مواد برای اتصال باکتری ها و ایجاد محافظت در برابر ضد عفونی و کاهش کارایی آنها شناخته شده است.
خوردگی می تواند واکنش های بین مواد لوله و کلر موجود در آب را به دنبال داشته باشد، البته بسته به نوع ماده، به میزان های متفاوتی. مواد فلزی در مقایسه با مواد پلاستیکی پوسیدگی ضدعفونی کننده را افزایش می دهند.
با این حال، شناخته شده است که آهن با مواد ضدعفونی کننده سریعتر واکنش نشان می دهد که منجر به خوردگی بیشتر در مقایسه با مس و از دست دادن مواد ضد عفونی باقیمانده می شود
دیدگاه شما با موفقیت ثبت شد.